Kış güneşi yaklaşıyor, gölgem hiç bilmediğim yerlerde yürüyor.
Zihnimi esaret altına alan düşünceler kutluyor yalnızlığı.
Ellerim, gölge ellere uzanıyor; vazgeçiyor ellerimdeki yıldızlar.
Yapraklar umutlardan sonra düşmeye başlıyor.
Ay ışığı atlıyor bulutların üstünden yer yüzüne, göremiyoruz gecenin sihrini gündüz ışığı altında.
Şehrin yalanları, gri kaldırımlardan süzülüyor yüzlere.
Gölgemin yavaş yavaş silinmesini izliyorum bu kentte.
Tatsız sözlerim bile terk ediyor, çaresizliğin üzgün şekliyle.
Unutmaya başlıyorum unutamadığım kendimi.
Yıldızlar kadar yüksek anıların derine inmesi.
Şarkılardaki fısıltılar ile düşüyor ağaçların göz yaşı yaprakları.
Karanlığın gri esrikliğin den kurtarın beni.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder